Kościół Wniebowzięcia NMP i św. Maternusa w Lubomierzu jest jednym z najpiękniejszych na całym Dolnym Śląsku. O wyjątkowości świątyni świadczy niesamowita architektura i bardzo ciekawa historia. Świątynia ze swoją strzelistą fasadą góruje nad miastem. Fasada jest trzykondygnacyjna. Tym, co najbardziej odróżnia ją od fasad innych należących do czesko-śląskiej grupy kościołów barokowych, jest brak wieży. Najokazalsze freski pokrywają podzielone na trzy części sklepienie nawy głównej. Ich autorem jest William Neunherz. Historia kościoła jest nierozerwalnie związana z historią klasztoru Sióstr Benedyktynek, który W 1810 roku na fali ruchów sekularyzacyjnych został rozwiązany. Budynki poklasztorne stały się własnością państwa Pruskiego. W latach 1845-1946 kościołem opiekowały się siostry Urszulanki. Większość kosztowności zniknęła z kościoła w trakcie i po II wojnie światowej. Istnieją spekulacje, że nie wszystkie skarby zostały odnalezione i część z nich pozostaje ukryta wewnątrz kościoła lub w jego pobliżu. Do dziś w zakrystii znajduje się część kolekcji zabytkowych ornatów z XVII-XIX w. Z tego samego okresu pochodzi wiele spośród użytkowanych do dzisiaj przedmiotów kultu religijnego.

W 2017 roku, na plebanii w Lubomierzu odnaleziono skrzynie z relikwiami świętych i błogosławionych. Ten bezcenny skarb, siostry benedyktynki gromadziły przez cały okres funkcjonowania klasztoru w Lubomierzu. Są to szczątki doczesne świętych, apostołów, agnuski (specjalne papieskie dary), olej św. Mikołaja, a nawet relikwie patrona zakochanych, św. Walentego. Jest to tak duży zbiór, że każdy może odnaleźć tu swojego patrona. Odkryte relikwie pomogły odtworzyć w pewnym stopniu tradycje duchowe kościoła w Lubomierzu. Relikwiarz został umieszczony w bocznej kaplicy kościoła i udostępniony zwiedzającym.