Zespół budynków klasztoru sióstr Benedyktynek

Zespół budynków klasztoru sióstr Benedyktynek – składa się z kompleksu zabudowań samego klasztoru oraz kościoła, a także z budynków służebnych stanowiących imponujący i zwarty kompleks budynków, pomimo nierozerwalnej ciągłości poszczególnych skrzydeł dobrze od zewnątrz czytelny. Zgoda na wybudowanie klasztoru pod wezwaniem św. Maternusa (arcybiskupa związanego z Kolonią Trewirem i Utrechtem. ) została wydana na prośbę Jutty z Lubomierza w roku 1278 przez ks. Henryka IV.  O jego randze świadczy nie tylko zgoda na wybudowanie miasta, które powstało na potrzeby klasztoru i otrzymało prawa miejskie już w 1291 r. od Księcia Bolka I Świdnickiego, ale i sprowadzone aż dwie relikwie świętych Benigmusa i Wiktora przywiezione z Włoch. W 1810 roku nastąpiła sekularyzacja klasztoru. W Lubomierzu powstał tzw. klasztor centralny dla sióstr z innych rozwiązanych klasztorów. W tym samym czasie  w mieście zaczyna krążyć legenda o skarbie opatki z klasztoru, która miała go potajemnie ukryć. Choć skarbu nigdy nie odnaleziono, legenda ta do dziś żyje wśród mieszkańców Lubomierza. W budynku dawnego klasztoru mieści się Muzeum Klasztorne, którego najstarsze eksponaty pochodzą z epoki średniowiecza. W muzeum można zobaczyć autentyczne stroje klasztorne z niemal wszystkich zgromadzeń oraz zabytkowe szaty liturgiczne. Obecnie budynek klasztoru jest wykorzystywany jao Internat Zespołu Szkół. Aktualnie przechodzi rewitalizację.