Od 1359 roku, na mocy zarządzenia Burmistrza Rusta, drzwi wejściowe do domów musiały być otwierane do wewnątrz. Naruszenie tej decyzji groziło karą pieniężną. Również za przechowywanie w domach siana i słomy, a przez stolarza i bednarza wiórów dłużej niż jeden dzień, właściciele musieli płacić karę.
W połowie XIV wieku książę Bolko II wprowadził obowiązek sygnalizowania pożaru w całym mieście, a mieszkańcy byli zobowiązani do walki z czerwonym kurem. Uchylający się od pomocy lub grabiący mienie mogli być skazani na śmierć.
W 1624 roku w Milęcicach swój obóz wojenny mieli Szwedzi, którzy brali udział w wojnie 30- letniej (1618 – 1648).
Olesznę Podgórską dwukrotnie odwiedzali królowie. 5 września 1706 roku nocował tam szwedzki Karol XII, natomiast w 1759 roku w Olesznej zatrzymał się król pruski, Fryderyk Wielki.
Najwięcej protestantów XVI i XVII wieku w naszej gminie mieszkało w Popielówku, gdzie po 1740 roku wybudowano zbór protestancki z domem parafialnym i szkołą.
W Chmieleniu w XVII wieku istniał przytułek dla biednych i ubogich.
W 1927 roku parafia ewangelicka liczyła w Lubomierzu 286 wiernych.
W 1935 roku w Lubomierzu mieszkało między innymi: 9 piekarzy, 3 rzeźników, 11 szewców, 12 krawców, 4 kowali, 3 stolarzy, 4 malarzy, 3 rymarzy, 2 właścicieli punktów sprzedaży rowerów, 2 zegarmistrzów, 1 lekarz, 2 stomatologów, 1 aptekarz.
W miasteczku znajdowało się 8 sklepów spożywczych, 3 warzywne, 1 delikatesowy, 3 sklepy z konfekcją, 3 sklepy mody, 1 sklep z artykułami budowlanymi, 1 sklep z porcelaną i szkłem, 1 sklep z cygarami oraz mieściły się tutaj ogrodnictwo, drukarnia, tartak i stacja benzynowa.
27 września 1802 roku w Milęcicach miał miejsce największy pożar w historii tej miejscowości, ogień strawił wówczas 15 domostw.
W 1748 roku Radoniów nawiedziło wielkie oberwanie chmury, które wyrządziło gigantyczne szkody we wsi i na polach.
Tuż przed rokiem 1307 sołtys z Popielówka musiał płacić podatek dla lubomierskiego Klasztoru w postaci konia z siodłem.
Oleszną Podgórską często odwiedzali cudzoziemcy. W 1813 roku znalezli się tam żołnierze Napoleona.
Od zarania dziejów Nagórze było wioską należącą do klasztoru w Lubomierzu.
Najstarsze domy mieszkalne w Lubomierzu pochodzą z XVI i XVII wieku. Ciekawe, czy już wtedy byli Arkadiusze ?
Pierwszy Ratusz w Lubomierzu powstał wraz z nadaniem miastu praw miejskich w 1291 roku. Jak podają źródła, pierwszym Burmistrzem został słynący z gospodarności i prawości piekarz Bartłomiej Bartoli. Od 1669 roku w Lubomierzu istniał sąd niższego stopnia oraz więzienie, sala tortur i lochy.
W Lubomierzu funkcjonowała od 1863 roku aż do rozwiązania w 1926 roku szkoła nauczycielska słynąca z wysokiego poziomu nauczania. Mury tej uczelni opuściło 1691 pedagogów.
W 1785 roku Lubomierz liczył 1050 mieszkańców, miał 239 budynków.
W XVIII wieku nasze miasto słynęło z ważenia doskonałego piwa, znanego i cenionego daleko poza granicami miasta.
153 domy spłonęły podczas wielkiego pożaru Lubomierza 27 września 1802 roku.
Północną stronę domów na rynku w XIX wieku nazywano „nożowniczą”, gdyż były tam liczne zakłady rzemieślnicze produkujące doskonałe noże i inne wyroby metalowe.
Droga do Popielówka powstała w 1842 roku, zaś w roku 1900 wybudowano trakt do Chmielenia.
12 maja 1928 roku w Olesznej Podgórskiej odbyło się uroczyste poświęcenie dzwonów kościelnych.
Fontanna św. Maternusa mieszcząca się w Górnym Rynku to podarunek jednego z bogatszych mieszczan.
Zebrała: JAGA, zdjęcia z internetu